Kendo je japanska borilačka vještina nastala iz kenjutsua, drevne japanske
vještine mačevanja. Još od dvanaestog vijeka u Japanu se mačevanje treniralo i
usavršavalo u nekoliko desetina škola, budući da je srednjovjekovni Japan bio
poprište viševjekovnih ratova. Svaka od ovih škola je imala svoje specifičnosti,
mada je za sve njih zajednički jak uticaj zen budizma. Ideal za kojim se išlo je
bio potpuno stapanje čovjeka i mača u jedno i instinktivno reagovanje, koje
dovodi do toga da tijelo i um djeluju kao jedno.
Moderni kendo se razvio
početkom osamnaestog vijeka, kada je u Japanu nastao period relativnog mira, i
kada samurajska klasa počinje da gubi na važnosti. Tada majstor Nakaniši uvodi u
upotrebu mač za vježbanje napravljen od bambusa, ili šinai, koji je bio daleko
lakši i bezbjedniji za upotrebu od drvenog mača, ili bokena, koji tokom treninga
nije bio mnogo manje opasan od katane. Osim toga, Nakaniši u upotrebu uvodi i
zaštitnu opremu za tijelo, ruke i glavu, i time omogućava da se trening vodi
punom snagom bez bojazni od težih povreda. Tada kendo počinje da poprima oblik u
kojem ga i danas poznajemo.
Oprema za kendo se sastoji iz štitnika za tijelo
(do), zaštitnih rukavica (kote) i karakterističnog šljema sa rešetkom i
štitnicima za vrat i ramena (men). Ispod ovoga se nosi posebni kimono ili
kendogi, koji je obično obojen indigom, i hakama - japanske široke pantalone.
Ljudi koji treniraju kendo, ili kendoke, sa posebnom pažnjom se brinu o svojoj
opremi, i smatra se jako nepristojnim dirati nečiju opremu bez odobrenja
vlasnika. Ovo se posebno odnosi na šinai, prema kojem se kendoke odnose sa
posebnom pažnjom i poštovanjem. Puna oprema za kendo je relativno teška, tako da
treninzi pod punom opremom umiju da budu prilično naporni.
Pravila kendoa su
relativno jednostavna. Potrebno je zadati protivniku udarac u jedan od određenih
dijelova tijela – glavu, tijelo ili ruke. Računaju se samo oni udarci koji su
zadati gornjom trećinom šinaija. Međutim, u kendou, za razliku od evropskog
mačevanja, udarac treba ne samo da bude tehnički ispravno izveden, već je
neophodno prilikom udarca ispustiti i krik ili kiai, i u isto vrijeme naglasiti
pogodak udaranjem nogom u pod. Samo ukoliko su sva tri elementa ispoštovana
dobija se poen ili ipon. Borba traje dok neki od takmičara ne skupi dva ipona, a
najduže 5 minuta. Ukoliko u toku borbe oba takmičara imaju isti broj poena,
borba se nastavlja još tri minuta. Smatra se da se danas u svijetu oko osam
miliona ljudi bavi kendom, od toga sedam miliona u Japanu.
